Niekończąca się opowieść 2.0

Macik

Boli... wszystko mnie boli... – stwierdził zamknięty w ciemnym pomieszczeniu młody mężczyzna, wyrwany ze snu. W środku nie było żadnych okien, w ciemności dało się spostrzec jedynie drobne światło padające od strony drzwi, które miało drobny otwór z kratami. Mężczyzna siedział na podłodze, oparty o ścianę. Miał na sobie mocno pobrudzoną bluzę i dżinsy. Na jego czole widniał nieprzyjemny guz, który zaczął delikatnie macać palcami. Był spragniony i głodny. Nie czuł się dobrze, nie mógł się skupić. Z trudem usiłował odtworzyć w głowie przeszłe wydarzenia. Zaczął przeglądać kieszenie, licząc, że znajdzie coś, co mu pomoże w tej sytuacji. I tak na nic nie liczył, ale w końcu niewiele więcej do zrobienia mu pozostawało w tej sytuacji, a spróbować zawsze warto. Tak jak podejrzewał, nie znalazł przy sobie niczego. Mógł jedynie czekać na konfrontację z tym, kto go tutaj przyciągnął. Nie... nie miał na to cierpliwości. Szczególnie, że powoli zaczął sobie przypominać, co się wydarzyło. Podszedł do drzwi i zaczął walić w nie dłońmi, krzycząc, aby ktoś do niego przyszedł.